Max Weber (ur. 21 kwietnia 1864 w Erfurcie, zm. 14 czerwca 1920 w Monachium) – niemiecki socjolog, historyk, ekonomista, prawnik, religioznawca i teoretyk polityki.
Stworzył on podwaliny organizacji formalnej. Natomiast prezentowana przez niego koncepcja biurokracji stworzyła ogromne możliwości tworzenia sprawnych organizacji.
Pierwsze prace Webera dotyczyły przyczyn wahań wydajności pracy, zaś w późniejszych skoncentrował się na rodzajach władzy, czyli rodzajach ”możliwości podporządkowania zachowania innych osób swojej woli”.
Wyróżnił on trzy typy władzy: tradycyjną, charyzmatyczną oraz legalną. Pierwsza wynika z nienaruszalności odwiecznych obyczajów występujących w danej społeczności. Druga jest związana z osobistym oddaniem przywódcy.
Ostatnia czerpie z wiary podwładnych w to, że przepisy i normy prawne są prawomocne, a osoby wykonujące władzę mają stosowne uprawnienia. Są to typy idealne, które w czystej postaci nie występują w rzeczywistości. Zwykle analizując przykłady osób sprawujących władzę można wskazać na występujące cechy charakterystyczne dwu lub wszystkich trzech typów.
Koncepcja M. Webera stanowiła model organizacji urzędu nastawiony na bezosobowość, efektywność i pewność funkcjonowania. Działała ona w wielu krajach, ponieważ rozwiązywała podstawowe problemy w pracy urzędniczej. Stanowiła w wielu wypadkach pierwsze akceptowalne rozwiązanie, co usprawiedliwiło porzucenie dalszych poszukiwań.
Jednak posiadała ona istotne wady, jak skupienie na wykładni niedoskonałego prawa, brak elastyczności i przyjazności istotny szczególnie w administracji samorządowej, koncentracja na kontaktach pomiędzy komórkami urzędu z pominięciem interesu klienta, tworzenie urzędu dla samego siebie.
