Kodeks Pracy nie wymusza na pracowniku obowiązku pracy w godzinach nadliczbowych, jednak zgodnie z art. 100 § 1 Kodeksu Pracy, pracownik ma obowiązek stosować się do poleceń pracodawcy, które dotyczą pracy, a nie są one sprzeczne z przepisami prawa, lub umową o pracę, a także z przepisu art. 100 § 2 Kodeksu Pracy, który zobowiązuje pracownika do dbania o dobro zakładu pracy w którym pracuje.
Pracownik ma także taki obowiązek, ponieważ wynika to ze stosunku pracy, który charakteryzuje sie podporządkowaniem pracowniczym. Podporządkowanie pracownicze, to nie tylko, że pracownik jest do dyspozycji pracodawcy w określonym miejscu i czasie, świadcząc pracę określona w umowie o pracę, ale także że pracodawca może polecić mu pewne obowiązki, które wykraczają poza rozkładowy czas pracy
(dyżur, praca w godzinach nadliczbowych).
Obowiązkiem pracownika jest także praca w godzinach nadliczbowych w sytuacji, gdy polecona przez pracodawce praca nie należy do jego normalnych obowiązków. Jeżeli pracownik odmówi pracy w godzinach nadliczbowych, poza sytuacji, kiedy jest to uzasadnione, pracodawca potraktuje to jako naruszenie obowiązków pracowniczych i będzie to dla niego podstawą zastosowania kary porządkowej , a nawet w szczególnych okolicznościach może rozwiązać stosunek pracy.
Odstępstwem od tego jest pracownik, który objęty jest przepisami ograniczającymi dopuszczalność pracy w godzinach nadliczbowych (pracownica w ciąży, pracownik młodociany, pracownik opiekujący sie dzieckiem do lat czterech..)
